مقایسه مزیت نسبی آموزشی عالی و فعالیتهای اقتصادی در استان اصفهان

یکی ازاساسی‌ترین وظایف آموزش عالی درهرکشوری تربیت نیروی انسانی متخصص موردنیاز بخشهای مختلف اقتصاد است. بنابراین، به منظور بهره‌گیری مناسب ازامکانات جامعه شایسته است که هماهنگی قابل قبولی بین عرضه وتقاضای دانش‌آموختگان دربازارکار برقرارباشد. طبیعی است که امکانات آموزش عالی و فعالیتهای اقتصادی بین مناطق مختلف کشور توزیع شده‌اند؛ با این حال دراین مقاله، تلاش برآن است که مزیّت نسبی آموزش عالی وفعالیتهای اقتصادی دراستان اصفهان برآورد و با یکدیگرمقایسه شوند. براین اساس، می‌‌توان عدم تناسب موجود بین توانمندیهای آموزش عالی و فعالیتهای اقتصادی منطقه‌ای را به وضوح ارزیابی کرد. برای تحقق این امر، با استفاده از شاخص مزیت نسبی آشکار شده معیارهایی جهت برآورد مزیت نسبی، تعریف شده است. برای تعیین مزیت نسبی آموزش عالی دراستان اصفهان، عرضه دانش‌آموختگان دانشگاه‎های استان دررشته های مختلف با مقادیرمشابه درسطح کشور موردمقایسه قرارمی‌گیرد. همچنین به‌منظور برآورد مزیّت نسبی فعالیتهای اقتصادی استان اصفهان، ارزش افزوده (تولیدات) بخشهای مختلف درسطح استان نسبت به کل کشور مقایسه می‌شوند. بدیهی است که عامل تعیین کننده مزیّت نسبی آموزش عالی میزان عرضه دانش‌آموختگان دررشته های مختلف تحصیلی است؛ همچنین مزیًت نسبی درفعالیتهای اقتصادی ازمهمترین عوامل تعیین‌کننده ترکیب تقاضا برای نیروی کار متخصص به حساب می‌آید. بنابراین، عدم هماهنگی بین این دومقوله باعث بروز عدم تعادل دربازارکار می‌گردد و نمود آن درمواردی، «بیکاری دانش‌آموختگان دانشگاهی» و زمانی دیگر«کمبود نیروی انسانی متخصص» است. به خوبی روشن است که با شناخت عوامل مؤثربرایجاد عدم تعادل بین عرضه وتقاضای نیروهای متخصص دربازارکار، به نحو مناسب‌تری می‌توان راهکارهای منطقی در جهت کاهش عدم تعادل دربازارکار را شناسایی کرد. این مقاله درهفت قسمت به صورت زیرتدوین شده است: 1ـ مقدمه،2ـ پیشینه تحقیق،3ـ سیمای عمومی استان اصفهان،4ـ برآورد مزیت نسبی آموزش عالی دراستان اصفهان،5ـ برآورد مزیّت نسبی فعالیتهای اقتصادی دراستان اصفهان،6ـ تناسب بین مزیتهای نسبی آموزش‎عالی وفعالیتهای اقتصادی،7ـ نتیجه گیری و پیشنهادها.